چگونه به ورزش فکر کنیم

توضیحات

• چگونه به ورزش فکر کنیم
• دیمن یانگ
• ترجمه: سما قرایی
• نشر هنوز

اغلب این‌طور به نظر می‌رسد که هستی ما دوگانه است: ذهن و بدن، جسم و روح، تحرک و تفکر. وقتی در دفتر کار یا اتاق مطالعه‌مان هستیم، «کارگرانی ذهنی» هستیم که جسمی  زائد داریم؛ وقتی هم که در باشگاه ورزشی هستیم، حرکات کششی می‌کنیم، می‌دویم و وزنه می زنیم، ذهن‌مان بیکار است. دیمن یانگ در کتاب چگونه به ورزش فکر کنیم این دوگانه‌انگاری را زیر سوال می‌برد و معتقد است با ورزش کردن هم می‌توان جسم را پرورش داد و هم ذهن را.

او ورزش‌ها و تمرین‌های بدنی مختلف را با کمک نظریه‌های فلسفی باستانی و مدرن بررسی می‌کند و به این ترتیب لذت‌ها و فضیلت‌ها و ارزش‌های ورزش و تندرستی را آشکار می سازد. اگر ورزش را با تفکر توام سازیم، می‌توانیم از دوگانگی رها شویم و وجودی یکپارچه بیابیم و زندگی‌مان را بهبود بخشیم.

این کتاب در 230 صفحه به چاپ رسیده است.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:

صخره‌نوردی و کوهنوردی بیانگر نوعی دیوانگی یا قدرت‌نمایی‌اند، تصاویری که به ذهن متبادر می‌کنند تصاویر کوهنوردان محکوم‌به‌فنایی است که در قله‌ی کوه‌ها دارند یخ می‌زنند، یا تصاویری از سیلوستر استالون که راهش را از میان صخره‌های رشته‌کوه‌های دولومیت باز می‌کند.

اما «نوردیدن» کوه یا صخره می‌تواند مشوق فروتنی نیز باشد، فروتنی‌ای که نه ناشی از کمرویی، بلکه ناشی از آگاهی به نقص‌ها و محدودیت‌های‌مان است. فروتنی ما را به توجه کردن نیز ترغیب می‌کند: توجه به نیازهای ورزشی و این‌که چطور این نیازها را برآورده کنیم. این آگاهی فی‌نفسه پاداش است: «سیالیت» یک ذهن و جسم که با ورزش درهم‌آمیخته‌اند.

فروتنی چیست؟ دیدیم که هیوم ماهیت غرور را مشخص کرد: لذت وام گرفته‌شده، یعنی لذتی که در بخشی از ما آغاز می شود و به کل وجود ما وام داده می‌شود. فروتنی هم همان است، با این تفاوت که احساسی که داریم لذت نیست، درد است. این درد فقط ناراحتی جسمانی نیست و در تمامی انواع صعود حس می‌شود _ آنچه ایزابلا لوسی برد در سال 1879 و پس از صعود به قله‌ی لانگزپیک در کلورادو «تسلیمی دردناک و ناخواسته به امر ناگزیر» نامید-  درد روانی نیز به همراه دارد: من احساس حقارت می‌کنم، چون در خودم نوعی زشتی می‌بینم و درک این احساس، آزاردهنده و ناخوشایند است.