هنر خوشبختی

توضیحات

• هنر خوشبختی
• آرتور شوپنهاور
• ترجمه: علی عبدالهی
• نشر مرکز

هنر خوشبختی دربردارنده‌ی پنجاه قاعده‌ی زندگی است. این قواعد، به عنوان قواعد و اصول زرین، به شیوه‌ی فرانسوی‌ها تدوین و فرمول‌بندی شده است: یعنی شامل تاملات و اندیشه‌ها و قلم‌اندازی‌هایی است که حجم آن کمی از اندرزگویه و گزین‌گویه بلندتر است و، در قالب دستورالعمل، حاوی رهنمودها یا راهکارها و توصیه‌های تربیتی است، و هر یک به سهم خود دربردارنده‌ی یک برهان فلسفی_اخلاقی است. برای نمونه: قاعده‌ی ششم، آگاهانه دست به کاری بزنیم که در توان‌مان است و آگاهانه بار رنجی را بر دوش بکشیم که ناگزیر به ما وارد می‌شود. «نباید آن‌طور که می‌خواهیم، بلکه باید آن‌طور که می‌توانیم زندگی کنیم.»

عناوین اصلی این کتاب به ترتیب عبارت اند از: «شوپنهاور و فلسفه خوشبختی»، «هنر خوشبختی یا حکمت زندگی»، «پنجاه قاعده زندگی توام با خوشبختی» و «فلسفه خوشبختی».

این کتاب در 83 صفحه به چاپ رسیده است.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:

قاعده‌ی هجدهم

انسان باید در تمام اموری که خوشی و اندوه، و بیم و امیدهای‌مان در گرو آن است، به تخیل خودش لگام بزند و افسار آن را در دست بگیرد. به مجرد اینکه انسان در تخیلات و اوهام خود تمام موارد خوشبختی ممکن و پیامدهای آن را به تصویر می‌کشد و به آن رنگ و جلا می‌بخشد، به همان میزان، واقعیت برایش فاقد لذت می‌شود. انسان قصرهای آسمانی برای خود پی می‌ریزد و پس از آن، ناگزیر است به‌واسطه‌ی حدوث نومیدی، تاوان گرانی بابت آن بپردازد. ولی، گذشته از این‌ها، رنگ و لعاب دادن چه بسا پیامدهای ناگوارتری برای شوربختی‌های فرضی به دنبال داشته باشد: طبق گفته‌ی بالتازار گراسیان، تخیل ممکن است تبدیل به جلاد زشت‌رویی برای خودمان بشود. در صورتی که مشخصا بن‌مایه‌ی تخیلات (فانتزی‌های) سیاه را کاملا از دور درک کنیم و از پاره‌های دلبخواهی آن بخش‌هایی را برگزنیم، ممکن است چنین تخیلاتی به ما آسیب نرسانند، زیرا هنگام بیدار شدن از رویا و خواب، بی‌درنگ درمی‌یابیم که همه چیز از اساس زاییده‌ی خیال و تصورات‌مان بوده است، و در آن پرهیز و هشداری علیه رویدادهای شوربختی‌آور احتمالی دور از ما ولی هر لحظه ممکن نهفته بوده. تخیل ما صرفا به چنین موضوعاتی اهتمامی نمی‌ورزد و دلمشغولشان نمی‌شود، بلکه حتی مفید هم می‌تواند باشد، چون تخیل‌مان به صورتی کاملا ناگزیر قصرهای آسمانی سرشار از سرخوشی بنا می‌کند، و زمانی که خلاف انتظارمان، هر نوع شوربختی واقعی تهدیدمان کرد، تخیل هم اغلب اوقات سرگرم رنگ و لعاب دادن به آن می‌شود، مدام ابعادش را بزرگتر از ابعاد اصلی می‌کند، و آن را ترسناک‌تر از آنچه هست می‌سازد.