توضیحات
- هکلان و پرچینه
- ارنی هرینک
- برونو اورلت
- ترجمه: محسن زینی‌وند
هکلان و پرچینه نوشته‌ی «ارنی هرینک» و «برونو اورلت» نتیجه کاوش‌های «لویی واندنبرگ»، باستان‌شناس مشهور بلژیکی با ترجمه از «محسن زینی‌وند»، باستان‌شناس و مقدمه‌ای از «عباس علیزاده»، باستان‌شناس پیشکسوت از سوی انتشارات «دادکین» روانه‌ی بازار کتاب شد.
کتاب حاضر ترجمه‌ی فارسی گزارش کمیاب کاوش دو گورستان مهم پیش از تاریخ توسط لویی واندنبرگ است که شاگردان او اِرنی هرینک و برونو اُوِرلت آن را با دقتی بی‌نظیر در سال 1996 م. به چاپ رساندند. گورستان های هَکَلان و پَرچينه کهن‌ترین و مهم‌ترین شواهد باستان‌شناختی از دامداران کوچ‌رو باستان و در نوع خود بی‌نظیر هستند. ترجمه‌ی این کتاب توسط آقای محسن زینی‌وند فرصت مطالعۀ این اثر مهم را برای بسیاری از دانشجویان و پژوهشگران علاقمند فراهم کرده است.
لویی واندنبرگ، خاورشناس بلژیکی است که از ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۸ در دانشگاه‌های بروکسل، آمستردام، و لیدن در رشته‌های باستان‌شناسی و زبان‌های شرقی درس خواند. از ۱۹۵۷ استاد باستان‌شناسی و تاریخ خاور نزدیک در دانشگاه گان بود. برای کاوش‌های باستان‌شناختی، چندین‌بار به ایران سفر کرد و باستان‌شناسان بلژیکی به ریاست او به چندین کار پژوهشی در فارس و لرستان و پشتکوه دست زدند. در ۱۹۶۱ با همکاری گیرشمن نشریه‌ای به‌نام مطالعات ایران باستان به‌راه انداخت.
در بخش‌هایی از کتاب آمده است: «کوچ‌نشینی به معنی وسیع واژه، جا‌به‌جایی مکانی، در تهیه معاش است. از این منظر، تاریخ این‌گونه معیشت به قدمت نخستین جوامع انسانی در شرق و جنوب آفریقا است. اما کوچ‌نشینی استوار بر گله‌داری، نخست با تعقیب و مدیریت گله‌های بز و گوسفند وحشی در کوهستان‌های آناتولی و زاگرس آغاز شد و با اهلی‌کردن این دو نوع جانوری رفته رفته به شکلی در‌آمد که امروزه ما با آن آشنا هستیم. در واقع کوچِ فصلی ساکنان دوره‌ی نوسنگی در زاگرس توسط کوچ بز و گوسفند وحشی به آن‌ها تحمیل شده بود، زیرا با آغاز فصل پاییز، برف و سرما و کاهش گیاهان خوراکی در کوهستان، گله‌های بز و گوسفند به دشت‌های گرم‌تر و سبز مناطق جنوبی مانند دهلران و خوزستان مهاجرت کرده و جوامع انسانی نیز که معیشت آن‌ها با شکار و گردآوری گیاهان خوراکی و گندم و جوی وحشی تأمین می‌شد به دشت‌ها کوچ می‌کردند. اما با اهلی‌کردن بز و گوسفند در اواخر هزاره‌ی هشتم پ.م.، مشکل تأمین آذوغه در بلندی‌های زاگرس در زمستان و در دشت‌های پست در تابستان از میان نرفت. تنها راه ادامه چنین شیوه معیشتی انطباق با طبیعت بود که نیازمند کوچ فصلی برای دامداران کوچ‌رو بود که تا امروز ادامه دارد.»
